Γιατί η Uber προσπαθεί να διαπραγματευτεί με τα ευρωπαϊκά συνδικάτα ταξί
Του Βασίλη Σιάσσου
Σε μια πρόσφατη ανάλυσή της η Wall Street Journal εξηγεί γιατί οι ψηφιακές πλατφόρμες όπως η Uber και το Delivero διαπραγματεύονται εδώ και αρκετούς μήνες με τα ευρωπαϊκά συνδικάτα.
Στόχος αυτών των πολυεθνικών είναι να παρακάμψουν τη νομοθεσία που θα τους υποχρέωνε να ταξινομήσουν ως υπαλλήλους όλους τους συνεργαζόμενους με αυτές. Η Uber προσπαθεί να κλείσει εμπορικές – επιχειρηματικές συμφωνίες με τα αντίστοιχα συνδικάτα ταξί εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι απουσιάζει μια κοινή ευρωπαϊκή στρατηγική ή ένα ενιαίο μέτωπο άμυνας σε πολλά εθνικά συνδικάτα.
Πρότυπο για την Uber αποτελεί η συμφωνία που σύναψε με δύο συνδικάτα στην Ιταλία τον Σεπτέμβριο του περασμένου χρόνου. Η σύμβαση συνεργασίας εγγυάται στους εργαζομένους μίνιμουμ αμοιβή δέκα ευρώ την ώρα, τρία ευρώ περισσότερα από τον ελάχιστο μισθό. Αυτό το μοντέλο συνεργασίας η Uber προσπαθεί να το πετύχει και σε άλλες πόλεις της Ιταλίας αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Η Uber εμπλέκεται ήδη σε νομικές διαμάχες για το ζήτημα της ασφάλισης και των εργασιακών δικαιωμάτων των οδηγών σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Έχασε ήδη στη Γαλλία, ενώ την άνοιξη του περασμένου χρόνου είχε μια ανάλογη αποτυχία στο Ηνωμένο Βασίλειο. Προσέφυγε στο Ανώτατο Δικαστήριο κατά της απόφασης που χαρακτήρισε όσους χρησιμοποιούν την εφαρμογή της εταιρίας για να κερδίσουν χρήματα από μεταφορές, ως υπαλλήλους.
Ανάλογη κίνηση έκανε και η μεγαλύτερη συνδικαλιστική οργάνωση ταξί της Ολλανδίας, η FNV. Με αγωγή που κατέθεσε στο δικαστήριο ζητά να εφαρμοσθούν και για την Uber οι εθνικοί κανόνες εργασίας και να χαρακτηρισθεί η Uber εργοδότης και όχι συνεργάτης.
Παράλληλα, στην Πορτογαλία και στην Βρετανία η Uber πρέπει να αντιμετωπίσει και τις αγωγές πρώην συνεργατών της που την κατηγορούν για παραβιάσεις προσωπικών δεδομένων.
Οι οδηγοί υποστήριξαν ότι η χρήση ειδικού αλγόριθμου που κάποιες φορές τους αποκλείει από μια μεταφορά επιβάτη, τους δίνει το δικαίωμα να καταγγείλουν την σύμβαση όπως θα έκανε οποιοσδήποτε εργαζόμενος. Στην Ελβετία για παράδειγμα το ανώτερο δικαστήριο δέχτηκε την αγωγή ενός οδηγού της Uber, ο οποίος είχε αποκλειστεί από κάποιες διαδρομές, τον θεώρησε υπάλληλο της εταιρίας και τον δικαίωσε. Αντίστοιχο παράδειγμα στη Νέα Ζηλανδία δεν είχε την ίδια κατάληξη για τον οδηγό. Το δικαστήριο έκρινε τον ενάγοντα, συνεργάτη και όχι υπάλληλο της εταιρίας.
Εν κατακλείδι, αυτό που φοβάται η Uber είναι η υποχρέωση να καλύψει τις ασφαλιστικές εισφορές και την μισθοδοσία των οδηγών που χρησιμοποιούν την εφαρμογή της. Αυτό θα ήταν οικονομικά ασύμφορο για την εταιρία και πολύ πιθανό θα περιόριζε στο ελάχιστο την παρουσία της στην Ευρώπη. Στην Βαρκελώνη η Uber προσπάθησε να διαπραγματευτεί με την Elite taxi, την μεγαλύτερη συνδικαλιστική οργάνωση της πόλης αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Υποσχέθηκε στην Elite ότι αν τα ταξί της πόλης συνεργαστούν μαζί της, τότε θα σταματήσει εντελώς την συνεργασία με τις εταιρίες ενοικιαζομένων με οδηγό.
Η Uber σε όλες τις ευρωπαϊκές πόλεις που δραστηριοποιείται προσπαθεί να επαναδιατυπώσει τις συμφωνίες της προκειμένου να προστατευτεί από τις αξιώσεις των συνεργατών της, οι οποίες προκύπτουν από την εργασιακή νομοθεσία των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
