Και στραβός είναι ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε …
του Βασίλη Σιάσσου
Δεν ξέρουμε τι μας περιμένει αύριο. Δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει ακόμη ο κορωναϊός. Δεν ξέρουμε αν οι άνθρωποι θα ξαναγίνουν όπως ήταν. Δεν ξέρουμε πόσο ακόμη θ’ αντέξει ο ταξιτζής να επιστρέφει με άδειες τσέπες στο σπίτι του. Δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα.
Κι αντί να καθίσουμε κάτω και να σπάσουμε το κεφάλι μας μέχρι να βρούμε λύσεις, ασχολούμαστε, με το ποιος ίδρυσε την ΔΑΚΜΜΕ, με ποιο κόμμα είναι η ΔΑΚΜΜΕ, ποιοι είναι με τη Νέα Δημοκρατία, ποιοι είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ…
Να σας το πω απλά. Χέστηκε ο ταξιτζής για όλα αυτά. Θέλει έργο, βοήθεια, συμπαράσταση. Σας παρακολουθεί στον πόλεμο του διαδικτύου που ανοίξατε και αφού γελάει, μετά έρχεται η απογοήτευση …
Αυτές είναι οι προτεραιότητες του κλάδου; Αυτά είναι τα μεγάλα προβλήματα του κλάδου; Με αυτό τον τρόπο θα τα λύσετε;
Υπάρχει κάτι που είναι σοβαρότερο και πιο επικίνδυνο από μία εχθρική Κυβέρνηση. Η αρρώστια της διχόνοιας. Κι αυτή τη στιγμή όχι μόνο δεν θέλετε να την θεραπεύσετε, αλλά την καλλιεργείται με τόσο εμμονή που στο τέλος θα την κάνετε ανίατη.
Μαθήματα συνδικαλισμού δεν κάνω σε κανέναν. Θυμηθείτε όμως, ότι σε μια ενδεχόμενη καταστροφή, κανένας, μα κανένας, δεν θα έχει ούτε άλλοθι, ούτε ελαφρυντικό.
Είτε δηλώνει Συριζαίος, είτε δηλώνει Νεοδημοκράτης…
