Ο μονόλογος ενός ανώνυμου ταξιτζή

Αν υπάρχει κάποιος εργαζόμενος  που είναι περισσότερο εκτεθειμένος στον κοροναϊό  αυτός είναι ο οδηγός Ταξί. Αν και το μεταφορικό έργο έχει γίνει «το κυνήγι του χαμένου θησαυρού», εντούτοις ο κίνδυνος μετάδοσης του ιού δεν σταμάτησε ποτέ. Ως ταξιτζής είμαι εκτεθειμένος, και απροστάτευτος .Τον κίνδυνο τον πάω κάθε βράδυ σπίτι μου. Τον μοιράζομαι με την οικογένειά μου. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, τώρα αισθάνομαι απογοητευμένος και αδικημένος. Το  επίσημο κράτος δεν με εντάσσει σε κανένα πρόγραμμα οικονομικής στήριξης. Δεν μου προμήθευσε κανένα προληπτικό μέτρο προστασίας. Η ενασχόληση μαζί μου περιορίστηκε σε οδηγίες (ιατρικής φύσης), σε συστάσεις υγειονομικού περιεχομένου και ευχολόγια από αυτά που περισσότερο με εκνευρίζουν παρά με βοηθούν.

Δεν έχω καμία πρόθεση να θίξω αυτούς που έχουν την δύσκολη αποστολή να επιλέξουν μέτρα στήριξης για τις επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους. Ούτε θεωρώ ότι κάποιοι είχαν ΄΄μπάρμπα στην Κορώνη΄΄ και προηγήθηκαν στα μέτρα οικονομικής βοήθειας.  Θα περιμένω – όπως και όλος ο κλάδος των ταξί – την επόμενη δέσμη μέτρων που ίσως ανακοινωθεί μέσα στο Σαββατοκύριακο ή την Δευτέρα. Αν δεν υπάρχει κάποια πρόβλεψη ούτε σε αυτό το πρόγραμμα, τότε ο ταξιτζής είναι και με την βούλα του κράτους, Πολίτης – εργαζόμενος δεύτερης και τρίτης και τέταρτης κατηγορίας.

Ανεξάρτητα από το αν, η Κυβέρνηση μου αναγνωρίσει τον κίνδυνο που διατρέχω και την οικονομική ζημιά που έχω υποστεί, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συμπολίτες μου που με εμπιστεύονται για την μετακίνησή τους. Συμπάσχω μαζί τους. Παλεύω μαζί τους. Θέλω να ξεπεράσω κι αυτή τη δύσκολη στιγμή, μαζί τους.

Το έργο που παρέχει το ταξί, είναι  κοινωνικό αγαθό. Θα είμαι εδώ όσο αντέχω, και όσο μου το επιτρέπουν οι συνθήκες. Και όσο εσύ φίλε επιβάτη με χρειάζεσαι…

Μπορεί επίσης να σας αρέσει...